ختنه ی زنان به عنوان یکی از موارد نقض حقوق بنیادی بشر علیه زنان و کودکان شناخته می شود. این مساله تحت عنوان ناقص سازی جنسی از سوی بسیاری از نهادهای حقوق بشری بین المللی به عنوان نوعی از اعمال خشونت و تبعیض علیه زنان شناخته و محکوم شده است. این مساله به دلیل عوارض جسمی و روحی که در کوتاه مدت و بلند مدت با خود به همراه دارد منجر به نقض مستمر حقوق زنان و کودکان می شود. از جمله، طبق ماده یک کنوانسیون محو تمامی اشکال تبعیض علیه زنان (CEDAW) این عمل مصداق بارز تبعیض قلمداد می شود و نیز به دلایل عوارض بهداشتی که باخود به همراه دارد حق دسترسی زنان به حداقل نیاز های بهداشتی که در کنوانسیون حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی(ICESCR) به آن اشاره شده است را نقض می کند.



علیرغم اجماع در عرصه ی بین المللی در مورد عوارض به شدت منفی ختنه بر زندگی زنان و کودکان، متاسفانه همچنان در برخی نقاط جهان از جمله مناطقی در جنوب و غرب ایران شاهد اجرای آن، به ویژه با توجیهات فرهنگی و یا مذهبی هستیم. اگر چه، گستره و میزان آن به مرور زمان و با گسترش آگاهی های عمومی کاسته شده است.



به نقل از کانال تلگرامی آموزشکده توانا، طی ماههای اخیر پیگیری های انجام شده از سوی یکی از فعالین و پژوهشگران حوزه حقوق زنان، خانم رایحه مظفریان، از طریق شورای عالی مدارس اهل سنت و جماعت جنوب ایران منجر به صدور حکم اجماع بزرگان اهل سنت این منطقه، به عنوان یکی از اصلی ترین مناطق انجام ختنه زنان، مبنی بر عدم وجود دلایل و توصیه های شرعی برای انجام این عمل شده است. این حکم می تواند تا حد بسیار زیادی راه را برای فعالیت های ترویجی علیه ختنه زنان هموار سازد و با این ترتیب، می توان به تداوم رویکردهای روشنگرانه و حمایتگرانه از سوی بزرگان دینی در راستای رعایت حقوق بنیادین بشر در جوامع امیدوار بود.